çünkü sıcak kanlı birisi olduğunda her zaman potansiyel olarak kullanılabilir insan olursun, bu kadar basit.
sen o insanın bir bok yediğinde yanında olursun, çoğu zaman kendisinden korursun. o insana, insanlara değer verirsin ve vaktini onunlarla harcarsın. hafızanda yer verirsin insanları tanımak için ne sever, ne sıkıntısı var vb.
insanlar tek tek gidiyor. o sevdiğiniz, ekmeği bölüştüğünüz, yer yer ailenizi karşınıza aldığınız insanlar... hiçbiri hiçbir zaman hayatınızda 3-4 yıldan fazla barınmıyor.
ilk başlarda tanımadığınız insanlara karşı kapanmaya başlıyorsunuz, yeni insanlarla tanışmıyorsunuz. sadece eskiden tanıdığınız veya anlık etrafınızda olan insanlar ile vakit geçiriyorsunuz. bir nevi asosyal oluyorsunuz. bu insan devir daimi de bu şekilde bitiyor. sürekli birileri gidiyor. ardından o insanlara da kapanmaya başlıyorsunuz ve kendinizden uzaklaştırıyorsunuz. düşünüyorsunuz ki "şimdi bütün acıları yaşar, etrafımda ki insanları tek tek kovarsam bu acıyı tekrar yaşamam, sinir krizi geçirmem yada insanlardan daha fazla nefret etmem. kendime saygımı sürdürürüm."
ondan sonra yok oluyorsunuz işte. asosyal, arkadaşı olmayan, soğuk bir insan. kimseyle fazla konuşmayan, dışarı da zaman geçirmeyen. artık hobisi neyse onunla uğraşan, bilgisayar oynayan bir insan.
"delirttiniz laaan beniii, delirttiniiiiizz" diye insanlara çıkış yapmaktansa ismail abi gibi bekliyor bu insanlar evlerinde.
buda leyla ile mecnundan alıntı olsun.
gidenler hep bizden bir parça götürürler, o parçanın yerine de derin izler kalır.
herkesin bir yara izi vardır insanlardan gizlemeye çalıştığı. insanlardan gizlemeye çalıştığı.
herkesin bir yara izi vardır, insanlara dokundurtmayacak kadar güzel olan. bu izlerle yaşamaya alışırsın. belki gün doğarken dışarıda yaşamayı belki seversin.
ve bir gün elbet birileri o yara izlerine dokunur, acında biraz hafiflemeye başlar.